Ομολογώ ότι σαν παραμύθι το βρήκα δυνατό. Και σαν κείμενο και σαν ιστορία και σαν ένα απλό ανάγνωσμα. Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει με καλή πένα τα συναισθήματά του και μας περνά τις εικόνες, την αγωνία και την προσδοκία-ελπίδα του παππού και των γονιών του κοριτσιού σαν να ήταν δικοί μας άνθρωποι. Επαναλαμβάνω όμως σαν παραμύθι. Γιατί σαν μυθιστόρημα δεν θα το δεχόμουνα και είναι κρίμα να το αντιμετωπίσω έτσι γιατί θα χαλάσω τη μαγεία του βιβλίου. Αν και ψιλο-χριστιανίζει λίγο (βλ. Ζωή του Παιδιού) δεν τολμώ να κατακρίνω αυτό το πνεύμα και αυτό το σκεπτικό γιατί τα όνειρά μας, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μας τα κρίνει όλα όντως μια ανώτερη δύναμη (Θεός, Αλλάχ, ό,τι θέλετε). Δίνει δύναμη και αισιοδοξία κι είναι μια καλή συντροφιά είτε είσαι παιδί είτε γονιός.